Ik merk dat er interesse is in het thema want het blog is al een 60 keer gelezen maar blijkbaar is er een drempel om te reageren of onvoldoende uitnodiging?
Schrikt het aanmaken van een google account af?Zou het makkelijker zijn als ik een emailadres geef om op te reageren? Ik kan dan eventueel op het blog bedenkingen, ervaringen e.a. teruggeven.
Wie wil, mag altijd reageren op ies.1@hotmail.com en dan krijg je zeker reactie.Om het verbindende van het blog te laten groeien is dit misschien een goede tussenstap??
Vandaag heb ik een mindere dag.Bij het wakker worden een zeurende pijn , weinig energie en geen zin om uit bed te komen. Ik probeer dan het negatieve gevoel om te buigen door 10 dingen te benoemen waarvoor ik dankbaar ben. Ik kom aan 10 maar een 'gezond lichaam' zit er niet tussen.Wat is het soms moeilijk om te zien wat ik wel heb en me niet blind te staren op wat er niet is.
Waarom lijkt wat er wel is vanzelfsprekend en wat er niet is, iets wat me 'afgepakt' is- alsof gezond zijn een recht is ,iets wat ik kan opeisen. De realiteit maakt duidelijk dat het zo niet werkt.Ik ben me op zo'n moment vooral bewust van wat niet goed functioneert. (dat ik vb in -en uitadem vind ik heel normaal terwijl dit ook niet voor iedereen zo is.)
Ik heb geleerd dit frustrerende gevoel te verdragen en laat het bestaan.Alles gaat over, niets blijft even erg aanvoelen:daar trek ik me aan op !
Verzet ertegen is immers puur energieverlies dus 'het is wat het is '.
Makkelijker gezegd dan gedaan maar dat zullen jullie wel herkennen ...Iedere dag is een dag om hiermee te oefenen ;-)
Ik heb ook ervaren dat het belangrijk is dat ik op zo'n dagen, zin of geen zin,mezelf 1ding in de voormiddag en 1 ding in de namiddag opleg. Niets doen,in bed blijven leidt zeker niet tot een beter gevoel.
Dat ding kan enkele blz lezen zijn, mijn zelfzorg vb voor een bepaald uur gewassen zijn , een telefoon doen of mail sturen...Het gaat dus over iets klein en soms heel dagdagelijks als mezelf wassen.
Me opsluiten in dat negatieve gevoel heeft nog nooit geholpen ook al durf ik me daar soms aan overgeven ....
Ook dan is het wat het is tot ik wel de stap tot enige activiteit/contact zet.Door daar niet te hard over te oordelen,mezelf op zo'n dagen ook graag te zien (dit stukje hoort ook bij mij) kom ik terug 'boven water'. De pijn wordt niet minder door die activiteit maar mentaal doet het me goed om 'iets' te doen, betekenen en het leidt af van het gefixeerd zijn op de pijn of gepieker.
Ik heb het gevoel dat wij pijncliënten veerkrachtige mensen zijn.Telkens opnieuw kiezen we om het beste uit onszelf en de dag te halen. Dit gebeurt met vallen en opstaan en de ene dag al makkelijker dan de andere.
Dit is misschien een positievere manier om naar jezelf te kijken. We hebben de keuze hoe we ons t.o.v. onze pijn verhouden en hieruit put ik kracht en weerbaarheid.
lieve groet
