Naar aanleiding van Kerstmis bezoek ik een aantal mensen vanuit ziekenzorg en overhandig hen een presentje(keukenhanddoeken).Het is de eerste keer dat ik me hiervoor engageer en ik ervaar direct dat het niet om het presentje gaat. Het belangrijkste is dat ik 'present' ben om er als mens te zijn ,niet met mijn verhaal maar om naar het hunne te luisteren.
Ik ben ontroerd door de hartelijkheid waarmee ik onthaald word. En dan krijg ik een onverwacht cadeau.Een mevrouw vertelt me hoe ze haar hersenbloeding (okt 2010)als een geschenk kan zien. Ze is nog éénzijdig verlamd, erg moe maar staat sinds ze geconfronteerd werd met beperkingen anders in het leven.Ik herken veel dingen in haar verhaal ..vb geniet nu bewuster van kleine dingen, heeft een eerlijker contact met haar omgeving en durft meer voor zichzelf kiezen, heeft meer begrip gekregen tov anderen die lijden,voelt dat er 'meer' is waaruit ze de kracht kan halen om negatieve gevoelens om te buigen.
De verlamming zorgde voor het opmaken van een soort balans zowel naar relaties toe als doelen in haar leven. Hoe kan ik ondanks tegenslag en afhankelijkheid mezelf als mens ontplooien. Niet meer meekunnen in de race van werken gaan, presteren geeft ruimte om andere bronnen te ontdekken.
Ik kon direct aanvoelen wat deze mevrouw bedoelde en vond de puurheid van het contact een geschenk.We hadden elkaar nooit gezien en toch was er veel herkenning en dankbaarheid om deze ontmoeting.Ik heb afgesproken dat ik ,los van ziekenzorg, maandelijks op bezoek zal komen.
Zonder mijn beperkingen was ik nog steeds werkende en had ik geen idee van de kracht en dankbaarheid die ik ervaar door me op vrijwillige basis te engageren.
Er zijn deuren dicht gegaan maar de nieuwe deuren geven voldoening op een diep menselijk niveau. Op de palliatieve afdeling,in mijn contacten via ziekenzorg of pijnvereniging kom ik dichter bij wie ik echt ben, zonder franjes of prestatiedrang. Dit zien helpt om moeilijke dagen te overbruggen.Net door mijn invaliditeit kom ik bij andere zingeving en doelen.
Dit stemt me dankbaar, ontroert en helpt lijden dragen. Net als die mevrouw ben ik via ziekte bij andere krachtbronnen gekomen die me meer en beter mens doen voelen.Ik kan niet genezen van mijn reuma en vervroegde slijtage maar ik kan wel 'helen' .
Vertrouwen hebben in het leven en de liefde-geloven dat ik de kracht zal hebben om te dragen wat op mijn weg komt- daar wil ik voor kiezen !Oefenen in levenskunst doorheen pijn en beperkingen.
Onderstaande tekst van Catharina Visser vind ik zeer herkenbaar en sterk.
Is er een kracht die geneest/heelt ?
Als wij op de bodem van ons kunnen zijn.
Als wij pijn hebben, ziek zijn,
of eenzaam door de dagen gaan:
is er een kracht die ons doet opstaan?
Kom mij niet aan met mooie woorden.
Zeg niet dat lijden een zin heeft ,een doel!
Als de afgrond zich opent en nergens houvast is.
Troost mij dan niet met andermans pijn.
Kom mij niet aan met de schoonheid van de zon.
Maar waak met mij in de grot van de smart.
Begrijp ten volle de omvang van mijn klacht.
Kleineer mij niet, laat mij mijn waardigheid.
Wie weet...in de nacht tussen jou en mij
roert zich een kracht die geneest/heelt
