zondag 15 januari 2012

Baaldag/weekend

Wat voelt het leven zwaar dit weekend.
Gisteren was ik één en al frustratie en kwaadheid.Vandaag overheerst verdriet.Het gekende patroon van kwaadheid dat verdriet toedekt .Als ik naar mijn gevoel ga,overheerst het verdriet en ongelukkig gevoel.

Ik weet dat teleurstelling bij het leven hoort maar het éne zet het andere in gang.vb Gisteren zou de eigenaar van de bos naast ons gevaarlijk hellende bomen komen omzagen.Hij had dit al weken beloofd en gisteren kwam hij weer niet opdagen.Ik bel hem en voel me aan het lijntje gehouden want weer loze beloften.
Nadien sta ik op ontploffen, erger me aan alle rommel en onafgewerkte zaken in huis.Verkramp in vingers en tenen van kwaadheid en heb het gevoel dat alles tegenwerkt. Ik zoek iemand om me op af te reageren dus mijn partner krijgt de volle laag want gaat teveel naar fitness of zit aan PC en in huis blijft alles liggen want ik kan het fysiek niet enz....Onredelijk  maar mijn kwaadheid  en frustratie overheersen.
Ik leg de reden bij anderen terwijl er binnen in mij een storm waait.
Ik merk dat ik me dan in de steek gelaten voel door alles en iedereen. Ik ben ook kwaad op mijn lijf dat me niet toelaat om zelf het heft in handen te nemen voor bepaalde karweien die me op zo'n momenten ergernis geven (vb kelder opruimen,bakken wegzetten ..)
Het valt me ook op hoe ik dan van de ene conclusie naar de andere stap 'het is altijd hetzelfde,je hebt weer niet dit of dat zo of zus gedaan.....' Het lukt me niet om mezelf op zo'n momenten af te remmen of te relativeren.Dit maakt me nog kwader en ik zit in een viscieuze cirkel en de frustratie van pijnpatiente komt dan ook extra naar boven.Ik heb geen fysieke uitlaatklep meer voor die kwaadheid en dat mis ik.
Gister de dag doorgesparteld en vanmorgen word ik zeer verdrietig wakker.Ik had geen zin om op te staan en eens  beneden begin ik  nav een kleine opmerking van mijn partner te wenen. Verdriet en machteloosheid overheersen, geen kwaadheid meer maar 1 brok verdriet.
 De mentale weerslag vind ik soms moeilijker dragen dan de fysieke pijn. Op zo' momenten voel ik  dat ik mezelf veroordeel over hoe ik me gedraag, heb het gevoel me aan te stellen ,egoïstisch te zijn, zelf tekort te schieten want mijn partner doet al zoveel enz...Hoe kan ik hier mezelf met mededogen bekijken ipv af te kraken?
Wat kan ik constructief  doen met al deze gevoelens en  zo kom ik nu op mijn blog wat ventileren. Mijn verdriet wordt er niet minder door maar ik zink er niet in weg en neem op die manier verantwoordelijkheid op voor wat ik voel:dit hoort op dit moment bij mij maar zal weer overgaan als ik mijn verzet en veroordelen opgeef.

Het met mijn rug tegen de muur voelen staan(zoals tov boseigenaar)roept het machteloze  gevoel op dat ik zo dikwijls tegenkom mbt mijn lijf. Zo'n voorval roept dan ook mijn aangeleerde reactiepatroon op:van kwaadheid naar verdriet. Ik groei hierin maar het is zo vermoeiend en belastend voor mij en mijn omgeving en ik heb hier nog een weg in te gaan.
Anderen de schuld geven haalt niets uit want ik zal nooit het gedrag van anderen kunnen beheersen en in eerste instantie leg ik de reden van mijn gevoelens wel bij de ander. Onrecht en teleurstelling zullen  er altijd zijn en ik probeer dit in een ruimer perspectief te zien maar dat lukt beter in mijn verdriet dan in mijn kwaadheid.
Ik ga nog eens het boekje 'Werken met woede' van Chödrön herlezen. Dit heb ik tijdens de opleiding leren kennen maar ik ervaar dat ik de concrete tips ivm  'loslaten van woede' op de momenten dat ik erin zit, niet hanteer.De principes ken ik ,ze toepassen is iets anders :-(

Gevolgen van al deze emoties :
Fysiek:verkrampingen, vermoeidheid, misselijkheid.
Psychisch:verdrietig gevoel,me niet begrepen voelen, eenzaam
Sociaal : ik wil niemand zien of horen,laat me allemaal  met rust
Spiritueel::is dit het leven, wat voor zin heeft het allemaal ,het leven is te moeilijk voor mij

En dat allemaal nav een  afspraak die niet nageleefd werd.......
Herkenbaar???
lieve groet
Ies