In de 6 jaar dat ik op invaliditeit sta, word ik regelmatig opgeroepen(eerst alle 3 maanden,later alle 6 maanden,nu jaarlijks)door een bijkomende verzekering invaliditeit.
De eerste jaren had ik ook de spanning,stress,wakker liggen,wenen nav oproep RIZIV arts maar deze neemt mijn dossier nu eindelijk au serieux en bevestigt dat ik werkonbekwaam ben.Op dat vlak ervaar ik gelukkig gemoedsrust.Ik hoor andere schrijnende verhalen en dan kan onderstaande 'theorie' ook van pas komen om je sterker te voelen staan.
De controlearts van mijn bijkomende verzekering heeft weinig begrip.Ik heb de vorige oproepen veel geweend uit onmacht tijdens en na het onderhoud en ging met een vernederd gevoel en uitgeput naar huis.Hij heeft me 50 procent werkbewaam verklaard.Dit leidde tot de helft van uitkering bijkomende invaliditeitsverzekering waar ik 23 jaar aan betaald heb als fulltime werknemer.Alle alternatieve behandelingen worden afgedaan als niet bestaand want niet erkend.Aangezien ik weiger een soort chemo voor mijn reuma te nemen,beschouwt hij mijn reuma als geen probleem voor mij anders zou ik wel met die medicatie starten.Met die medicatie zou ik wel in aanmerking komen voor 100 procent werkonbekwaam. Bijwerkingen van die medicatie,emotioneel aspect aangezien ik die chemo ook voor mijn leucemie had gehad,onzekerheid rond positief effect op reuma enz..daar had hij geen oor naar.Mijn andere dagdagelijkse medicatie wou hij niet noteren en ik voelde me voor blok staan.
En nu dus nieuwe oproep in de brievenbus.Ik ben nog steeds niet gestart met die bepaalde medicatie,ga nog steeds naar homeopaat,osteopaat en alernatief therapeut(voetreflexologie,shiatsu,accupressuur).Alle 14d heb ik mijn afspraak maar voor deze arts telt dit niet mee als behandeling.
Hoe ga ik nu om met deze oproep?
Aanvaarden werkonbekwaam te zijn is een proces en ik kan alle negatieve beïnvloeding op dat vlak missen . Ik voel geen drang meer om mijn recht te bewijzen aan die verzekeringsdokter en mijn evenwicht weer te laten overhoop gooien.
Ik overwoog een jaar geleden die zware medicatie op te starten ook al protesteerde heel mijn lijf hiertegen(ik rook,proefde,voelde terug alle ellende van vroegere chemo)om zo toch die 100 procent te krijgen maar ik ben nu content me hiertoe niet te hebben laten 'dwingen'.
In de opleiding vorig jaar kregen we het 'model van de existententiële kubus'.Hierin ontdek je dat we 8 keuzes hebben om met een bepaalde situatie,levensvraagstuk ,probleem om te gaan.
-Je kan erbij blijven of ervan weggaan:dwz de situatie onder ogen zien of kiezen om het probleem opzij te schuiven,er niet bij stil te staan,ontkenning,verdringen...
-je kan alleen of met anderen met deze situatie omgaan.Je kiest om mbt dit probleem,vraagstuk in contact te gaan met anderen of niet,overleggen,erover praten of in je eentje uitzoeken
-je kan de situatie op zijn beloop laten of je kan ingrijpen.Je laat het los en ziet wel wat gebeurt of je wijzigt iets zodat je iets doet met wat zich aandient.
De combinatie van deze 3 spanningen geeft 8 mogelijkheden.Het feit dat je keuzes hebt in hoe je met de situatie omgaat, geeft een gevoel van invloed,controle en verantwoordelijkheid.
Als ik dit nu toepas op mijn oproep, kies ik voor:
erbij blijven:ik sta stil bij hoe ik met die oproep om wil gaan,hoe kan ik me opstellen dat ik me niet meer gedomineerd voel.Ik kies dus niet om die oproep voor me uit te schuiven of te negeren
samen:ik bespreek met mijn partner wat deze oproep met me doet,hoe ik het deze keer wil aanpakken en vraag om mee te gaan.
op zijn beloop laten:dit is een nieuwe verhouding tot de situatie itt vorige oproepen.Ik ga geen nieuwe onderzoeken ondergaan om recente verslagen te hebben, overweeg geen aanpassing van medicatie om toch die 100 procent te krijgen.De situatie is zoals ze nu is en ik voel geen behoefte om iets te gaan bewijzen of veranderen.Ik grijp dus niet actief in om mijn dossier zwaarder te doen wegen
Het feit dat ik kan kiezen hoe ik me 'verhoud' tot de situatie maakt me minder tot slachtoffer. Ik voel me vrijer ook al zal ik zo mijn 100 procent niet krijgen.Ik kan telkens kiezen welke houding ik aanneem als er iets moeilijk op mijn weg komt.Die oproep is daar een voorbeeld van maar stilstaan bij erbij blijven -ervan weg/alleen-met anderen/op zijn beloop-ingrijpen geeft me een gevoel van bewust keuzes maken en in mijn kracht te staan .Ik bepaal in dit voorbeeld hoe ik mijn lijf behandel ook al heeft dit dan financiële consequenties.Mijn algemeen welzijn heeft hier baat bij.
Zo heb ik wat korte theorie meegegeven maar indien meer interesse,de 3dimensionele theorie kan je in een artikel van Kurt Renders en Siebrecht Vanhooren terugvinden op het internet.
groetjes
Ies
