Dit woord is bij me blijven hangen na een voordracht van Dr Wissels voor de Vereniging van Mensen met Chronische Pijn (VMCP).Het thema was 'Alternatieve behandelingen bij pijn' en de spreker gaf aan dat we zowel in de klassieke geneeskunde als bij de alternatieve behandelingen gemoedsrust zoeken.Een soort geruststelling dat het allemaal zo erg niet is, er iets te doen valt aan de pijn, de klachten .We zijn tevreden over een behandelaar als die ons gemoedsrust geeft.
Ik kon hem hierin wel volgen maar bij mij roept dit woord veel meer op.
Door de jaren heen heb ik geaccepteerd beperkingen te hebben en ben ik doorheen vallen en opstaan op zoek gegaan naar de kracht in mezelf.Hier meer zicht op hebben, dat vertrouwen in mijn veerkracht doorheen pijn,geeft mij gemoedsrust.Een rust en kracht in mezelf waardoor ik minder afhankelijk ben van wat een behandelaar mij al of niet biedt.
Hierover nadenkend heb ik het boek van Bieke Vandekerckhove 'De smaak van stilte-hoe ik mij mezelf ben gaan wonen' herlezen . Ik deel graag- in mijn eigen woorden- de herkenning die me in dit boek zo sterk aanspreekt en tot gemoedsrust leidt.
In momenten van wanhoop, een overspoeld worden door pijn en beperkingen lijkt de energie om te knokken zich te bundelen tot 1 grote kracht.Achteraf denk ik dan 'hoe heb ik dat toen allemaal kunnen verdragen,wat deed me verdergaan'.Alle bijzaken verdwijnen naar de achtergrond en herstel/overleven/verdragen vraagt alle concentratie.Na de crisis valt die gebalde energie/aandacht weer uitéén .De verscheurdheid die dan naar boven komt is soms moeilijker te verdragen dan de crisissituatie:gepieker over toekomst/afhankelijkheid-onafhankelijkheid,financiële gevolgen,zelfbeeld,rouw om verlies van gezondheid-schuldgevoelens tov gezinsleden,onmacht, kwaadheid..Maar het krachtige vertrouwen dat ik in diepe ellende en eenzaamheid mocht ervaren, waakt onder al deze verscheurende gevoelens.Er is een soort innerlijk weten dat ik naakt en kwetsbaar juist ook sterk ben,er is een oervertrouwen dat me kracht en hoop geeft.Dit heeft voor mij geen religieuze kleur maar doet denken aan het 'geloof,hoop en liefde' dat ik in mijn opvoeding meekreeg.In het putteke van ellende en eenzaamheid werd alles in en rondom mij stil en kwam ik in contact met die kracht.Doorheen een gebroken gevoel heelde er iets van binnenuit.Op het moment dat ik alle verlangen en controle losliet, kreeg ik dat vertrouwen als geschenk.
Dit innerlijk weten geeft mij gemoedsrust.Die gemoedsrust geeft moed om ook in moeilijke situaties te blijven vertrouwen en er voor te gaan.Vandaar dat ik stel dat ik meer en beter mens geworden ben doorheen ziekte en pijn:meer mededogen, minder oordelen over anderen, dankbaarder en dienstbaar.
Dit wil niet zeggen dat ik niet meer overvallen word door gevoelens van onmacht, verzet, kwaadheid, onredelijkheid maar ik weet dat dit voorbij gaat en probeer dit niet te veroordelen.Ik mag er zijn in mijn onmacht en opstandigheid.
Ik voel me dan onrustig, verkrampt (ook meer pijn)en lijk dan vervreemd van dat vertrouwen en die gemoedsrust.
Om terug bij die gemoedsrust te komen- lees ik boeken zoals dat van Bieke - of zit in stilte en laat dingen komen en gaan -ga de natuur in -luister een bepaald muziekstuk of er komt 'toevallig' iets op mijn weg wat me uit de negatieve spiraal trekt ...
Ik wens jullie allen gemoedsrust en de moed en de kracht om de stilte te omarmen en onder de afgrond een wonderbaarlijke kracht te ontdekken.
