Ik zoek al schrijvend naar woorden om te delen hoe ik een begeleide groepsrondreis beleefd heb.
Vooraf was ik me zorgen aan het maken of ik de medereizigers zou meedelen dat ik invalide ben en hoe zo'n gepland programma me zou bevallen. Reizen is een droom en mijn orthopedist had me ook gestimuleerd om verre reizen niet uit te stellen. Zo' n groepsreis leek me een goede manier om met weinig zorgen een land grondig te bezoeken en mijn grote zorg was vooral of ik fysiek mee zou kunnen.
Ik had in overleg met huisarts mijn pijnmedicatie aangepast en met een halve apotheek in mijn valies vertrokken we op reis.
Wat had ik het constant in groep leven,ook al waren we maar met acht, onderschat. Het volgen van een strak tijdsschema, verhuizen naar andere hotels, tussenvluchten enz...begon ook na enkele dagen door te wegen. Ik voelde me overprikkeld en overvraagd en voelde mentaal en fysiek dat ik het reisritme niet aankon.
Omdat ik mijn backfriend bij me had, was bij het vertrek in Zaventem mijn rugprobleem al ter sprake gekomen en in een individueel contact met medereizigster had ik spontaan gemeld invalide te zijn. De groepsleden hielden hier rekening mee vb betere stoel aan mij geven, goede plaats in bus... en ik kon de eerste dagen de schijn ophouden mee te kunnen.Ik maakte vooral mezelf veel wijs :-(
Na enkele dagen meegedraaid te hebben met groep en programma crashte ik.
Alles deed pijn,ik was emotioneel op en zowel mijn lijf als mijn geest riepen STOP. Ik voelde me op alle vlakken overvraagd en kon niet genieten van het mooie landschap, andere bezienswaardigheden of het reisgezelschap. Gesprekken aan tafel vond ik storend en ik snakte om eens onder ons 2 te kunnen eten/zijn of op mijn eentje alles wat te laten bezinken.
Het was heel pijnlijk om vast te stellen dat ik het ritme totaal niet aankon. Het contrast met mijn ritme en leven thuis was te groot. Ik had het gevoel alle controle te verliezen en zei aan mijn partner dat ik zo niet verder kon. Ik huilde,tierde,verweet mezelf dat ik dit zo fout had ingeschat en wou liefst terug naar de rust en stilte thuis.
Na uitgeraast te zijn (een hele ontlading) hebben we dan samen gekeken hoe ik de reis op een doenbare manier verder zou kunnen zetten.Ik zou meer uit handen moeten geven (vb valiezen,dagbagage die we meenamen,keuzes maken in programma) en ook aan de groep aangeven dat ik mezelf overvraagd had .Met behuilde ogen ben ik dan naar het diner gegaan (onder druk want ik wilde op kamer blijven) en heb daar meegedeeld dat ik 'op' was.Ik had het ritme van de reis en in groep leven onderschat en ik kwam mezelf in mijn beperkingen tegen.
Ik ben blij dat ik hierrond gecommuniceerd heb maar vond het wel pijnlijk om dit aan 'vreemden' toe te geven.
Achteraf kreeg ik een complimentje van een meereizend koppel over de manier waarop ik dit aangegeven had en dat mijn kwetsbaarheid een sterke indruk had gemaakt. Na deze crisis 'moest' het allemaal niet meer geforceerd en voelde ik me bevrijd. Groepsleden leken het ook wel fijn te vinden om vb.niet altijd in groep te ontbijten en zo kreeg iedereen wat meer privacy en ik meer rust :-).
Bij terugkomst heb ik 3 weken tijd nodig gehad om te bekomen (verschot,griep,blijvende vermoeidheid) maar de positieve ervaringen overheersen en ik geniet na bij de foto's.
Ik ben dankbaar dat mijn crash een breekpunt geweest is om toch te kunnen genieten en meer mijn ritme te gaan volgen.
Mijn lichaam helpt me mijn grenzen bewaken en dwingt me te luisteren naar wat ik wel of niet aankan. Ik was wel verrast van de mentale impact van de overprikkeling. Ik ben gewend geraakt, heb nood aan alleen zijn en dingen te laten bezinken in mijn ritme.Om in evenwicht te zijn, heb ik een gedoseerd dagritme en tijd voor mezelf nodig.
Deze reis was dus verrijkend op vele gebieden en ik zal hier bij een volgende reisplanning zeker rekening mee houden. Deze ervaring heeft me niet afgeschrikt. Ik besef hoe ik in constante communicatie met mijn lichaam en geest weet wat kan/niet kan maar dat ik de signalen soms niet wil zien, horen, voelen. In nieuwe omstandigheden luister ik duidelijk niet en zijn er krachtige signalen nodig zoals op deze reis..... In mijn dagdagelijks leven heb ik een zeker evenwicht gevonden maar nieuwe uitdagingen zoals deze reis zijn een goede test en leerervaring. Nooit te oud om te leren en botsend tegen beperkingen ontdek ik wat wél nog allemaal mogelijk is :-)
lieve groet,
Ies
