maandag 18 juni 2012

Sta op, was je en kleed je aan.....

Sinds de vakantie sukkel ik van de ene infectie in de andere...
Met schuldgevoel mijn vrijwilligerswerk laten  afbellen : 'zelfs dat lukt niet- ik laat ze in de steek ...'
De moraal beneden alle peil.
Opstaan,me wassen en aankleden wordt een opgave.Het gevoel van zinloosheid  'wat doe ik hier op deze aardbol' steekt weer eens de kop op. Het constante oorsuisen(gevolg ooronsteking) maakt het er niet beter op.
Het is tippen lopen in huis!! Mijn gezicht spreekt boekdelen en ik sluit me af voor partner, familie en vrienden.
Het blijft zo moeilijk om die negatieve periodes te verdragen en te aanvaarden dat dit  periodisch bij mij hoort.
Ik neem geen telefoon op, heb schrik voor 'lege' gesprekken die me vooral energie kosten en waar ik achteraf nog meer kwaadheid en frustratie tegenkom.
Gisteren mailt een vriendin 'in nood' en dan wil ik er zijn  voor haar en ik  ga het  huis uit. Ze  doorbreekt  zo mijn 'pantser' zonder dat ze dit beseft :-).Voor een feest zou ik de deur niet uitgaan maar nu heb ik niet geaarzeld om te reageren en op bezoek te gaan(ondanks oorsuisen en ruglast).
Het gevoel toch betekenis te hebben, helpt me. Het valt weer op hoe ik de ander nodig heb om  in evenwicht te komen, hoe het- nodig zijn voor de ander - me uit die negatieve spiraal trekt. Niet het dagdagelijks nodig zijn voor mijn partner maar wel iemand die mentaal steun zoekt of een luisterend oor.....
Wat maakt dat ik me toch telkens afsluit en zelf geen stappen zet naar de ander. Dat ik  wacht tot iemand  beroep op mij doet ??
De jogging en fleace zijn mijn outfit(nog liever de pyama maar daar trekt mijn partner de grens..) en mijn bed mijn veilige plek.
Het is dan anders  dan een baaldag of baalperiode, het zit dieper.
 Het is terug rouwen  om verlies van gezondheid en die pijn en dat verdriet niet kunnen toelaten. Het is pas achteraf dat ik zie dat het verdringen van rouw is. Op dat moment voelt dat niet zo, kan ik dat niet herkennen.
Vandaag  werd ik op een vergadering van Ziekenzorg  verwacht. Het positieve gevoel van gisteren -iets kunnen betekenen voor die vriendin-hielp me vandaag  actief aanwezig te zijn.
Ik heb daar kunnen aangeven dat het voor  jonge chronische zieken geen keuze is om lid van Ziekenzorg te zijn. Belang geschetst van het besef bij de vrijwilligers van Ziekenzorg dat aanvaarden van chronische pijn en ziekte een proces is dat  tijd vraagt en met vallen en opstaan gaat.
 Dit daar melden vanuit eigen ervaring en zo een stem geven aan lotgenoten,  geeft me een goed gevoel.
Dit uitspreken helpt me in mijn aanvaardingsproces dat nog steeds 'lopende' is en geeft betekenis aan de pijnlijke ervaringen errond. Het ergens verwacht worden, het gevoel van het willen nakomen van mijn engagement binnen Ziekenzorg zorgt dat ik vandaag 'anders' opstond. Zonder de ervaring van gisteren was het een verplicht nummertje geweest(ik moet gaan) en nu WOU ik er zijn en mijn ervaringen delen,bijdrage leveren.Ik heb me met meer energie gewassen en aangekleed en had een doel op om te staan.

Het geduld en begrip van mijn  omgeving  om deze perioden te blijven verdragen zonder verwijten of schuldgevoel op te wekken, kan ik meer en meer aanvaarden. Ik worstel vooral met mezelf en hoef bij de ander niets  goed te maken of te verantwoorden. Hierin is duidelijk een positieve evolutie :-).
Er nadien over spreken met de mensen die me nabij zijn, geeft nadien bij alle partijen een goed gevoel. Gelukkig beseffen  ze dat dit bij mijn aanvaardingsproces van leven met beperkingen hoort.
Mijn pijn en verdriet hierover horen,vinden zij minder erg dan mij gevangen zien zitten in mijn kwaadheid want dan sluit ik hen uit. Dit voelt voor allen eenzaam.
Door er achteraf over te praten blijven zij het ook opbrengen om geduldig te zijn als ik het weer eens moeilijk heb met 'opstaan,wassen ,aankleden ....'
Communicatie blijft het sleutelwoord om elkaar te begrijpen en tijdelijk afsluiten te verdragen.
Ik vind het fijn om dit met jullie te delen en wie weet, hoor ik wel eens hoe jullie met zo'n dagen omgaan en het aanvaardinsproces doorlopen.
lieve groet,
Ies