Deze week staan we met een stand van de vereniging voor mensen met chronische pijn in het Ziekenhuis Oost Limburg te Genk. Mensen komen aarzelend eens kijken naar de beschikbare gratis info maar hebben vooral nood om hun verhaal kwijt te kunnen.Wat telkens terugkomt is het onbegrip dat men ervaart in de omgeving. 'Ge moet ermee leren leven' voelt ook als een vreselijke dooddoener die niet helpt in de aanvaarding. Ik heb een aantal mensen het verslag van de voordracht van de psychologe van de pijnkliniek meegegeven.Onderstaande punten heb ik er uitgelicht en toegelicht.
Emoties die gelinkt zijn aan het leven met chronische pijn:
kwaadheid:ten aanzien van omgeving ,arts, controlearts, beperkte pijnbehandeling ...
verdriet:waarom ik, minder mogelijkheden, ik ben niet meer dezelfde persoon..ROUW om verlies
machteloosheid:gevoel van uitzichtloosheid, zinloosheid,controleverlies
angst: hoe ziet mijn toekomst eruit ,het ergste denken(catastrofaal denken),bewegingsangst.
Die emoties zeggen iets over hoe we kijken naar onze situatie van chronische pijn.
Algemene visie:er moet een oplossing zijn voor deze pijn
dit leidt tot aanhoudend negatieve emoties,teleurstelling,energieverlies en spanning
Op een bepaald moment stopt de hulp vanuit de medische hoek.Hoe leren omgaan met de pijn?
Meer realistische verwachtingen voorkomt teleurstelling.Gedoseerd leven en de mogelijkheden en plannen aanpassen aan de realiteit i.p.v. het moet kunnen ondanks de pijn.
Een adequaat zicht op de mogelijkheden die er nog zijn naast de pijn zorgt dat er terug positieve emoties ervaren worden.De lat lager leggen en flexibel omgaan met planning in verhouding tot pijn.
Op zich zijn emoties ok,niets mis mee om deze toe te laten.Belangrijk is wel dat je je soms kan afvragen of de gedachten die ons beïnvloeden in wat we voelen wel de juiste zijn. Durven meningen te herzien
-vb wat gaan anderen van me vinden als mijn huis niet op orde is?
ze gaan denken dat ik lui ben, niet werken wil, ze vinden me een zaag/klaag ? zijn die gedachten gegrond??Belangrijk is om open te staan voor corrigerende gedachten waarin je jezelf niet onderuit haalt of laat leiden door hoe anderen je zouden kunnen beleven.
Leren genieten van wat nog wel kan.Durven genieten en niet denken hoe anderen daarover zouden kunnen oordelen.
Je kan verliesgericht omgaan met pijn:toelaten van emoties zonder in zelfmedelijden te vervallen of aanpassingsgericht:zoeken naar een nieuw evenwicht,aangepaste tijdsinvulling, leren tevreden te zijn met de persoon die je bent met vallen en opstaan.
Waar bevind jij je in het gevoelsproces in het omgaan met pijn?
-hoop je nog op een oplossing voor je pijn?
-kan je switchen tussen verliesgerichte en aanpassingsgerichte vaardigheden?
Het is een continu proces,de pijnen blijven doch elke dag anders.
Het beeld van het ZELF als een gebroken vaas.
-wat hebben we nodig om de vaas tot een 'aanvaardbaar' gehaal te lijmen?
-welke nieuwe stukjes heb ik hiervoor nodig?
-wat van mezelf kan behouden blijven,
Alle stukjes liggen op de grond en nu puzzelen om er een vaas van te maken. Soms is er hulp nodig om die ontbrekende stukjes te vinden.
Ik eindig met een gedicht dat gelezen werd op een studiedag over pijn:
Wees stil
Wees stil, want woorden gaan verloren
in de orkaan die mij nu overspoelt.
Ik weet dat jij het goed bedoelt
maar soms kan ik de woorden niet meer horen.
Geef me je schouder om op uit te huilen
en luister naar mijn eindeloos verhaal.
Vertaal mijn tranen in uitgesproken taal
geef me je armen om in weg te schuilen.
Wanneer je mij met warmte blijft omringen
dan zal de wereld niet koud meer zijn
en zal ik - ondanks de pijn-
toch op een dag weer vogels horen zingen.
Tot een volgende keer,
lieve groet
Ies
