hallo,
ik dank iedereen die mij gelezen heeft de voorbije jaren.
Ik merk dat het blog voor mij een opdracht geworden is en ik rond liever af dan dit in het ongewisse te laten.
Ik wens jullie het allerbeste, zorg goed voor jezelf en probeer de mogelijkheden binnen je beperkingen te blijven zien.
Ik ervaar dat dit met vallen en opstaan is maar ik heb het vertrouwen dat als ik de moeilijke periodes verdraag het nadien weer haalbaarder wordt.
Zorg vooral voor liefde en verbinding in je leven, dat maakt alles de moeite waard
lieve groet,
Ies
zondag 20 oktober 2013
maandag 10 juni 2013
Zingevingsvragen
Eerder had ik al geschreven dat ik in mijn zoektocht naar betekenisvolle invulling bij de werkgroep zingeving van ziekenzorg ben gegaan.
De vorige bijeenkomst was zo interessant m.b.t. zingeving en chronische pijn/chronisch patiënt zijn dat ik dit graag wil delen.
Eerst en vooral kwam een doctoraatsstudie van Jessie Dezutter aan bod waaruit blijkt dat zieken met een zingevingssyteem, religieus of humaan, een extra bron hebben om hun pijn, ziekte te herkaderen. Ziekte en pijn worden gezien als een uitdaging om aan de persoonlijkheid te werken of als onderdeel van een goddelijk plan of om prioriteiten in het leven te verzetten.
Ik kon me hierin wel herkennen. Ik vraag niet om chronisch pijnpatiënte te zijn maar ik ben hierdoor in contact gekomen met een veerkracht en weerbaarheid die ik anders niet had leren kennen. Ik kan meer genieten van kleine dingen en het materiële schuift meer en meer naar de achtergrond: accent op zijn : wie ben ik i.p.v. hebben: het materiële ,bezit, status.
Ik vind het een positieve evolutie dat er studies gebeuren die de situatie en kwaliteit van chronische patiënten als onderwerp nemen. N.a.v .deze studie is er budget vrijgekomen om over een langere periode, het impact van zingevingsysteem, religie te onderzoeken op verschillende momenten in het leven van een chronische pijnpatiënt. Binnen de klinische en medische wereld heeft dit ook het impact dat men binnen anamneses oog dient te hebben voor de existentiële vragen om te kijken welke bronnen eventueel ingezet kunnen worden in de therapie.
Ook kwam ter sprake dat het weekend 'kracht in kwetsbaarheid' georganiseerd vanuit Ariadne bevestigd heeft dat jonge (-65j) chronisch zieken nood hebben aan uitwisseling van ervaringen en verwerkingsproces.
Vragen die aan bod kwamen
-wat doet mijn ziekte met mij? Wat doe ik met mijn ziekte? Welke weg heb ik al afgelegd? Waar zit ik nu op mijn curve? Wat hoop ik voor de toekomst?
-welke wijsheid en leerpunten heb ik al verworven? Welke levensbeschouwelijke, innerlijke en geestelijke of spirituele bronnen helpen me? Humane en religieuze?
-welke weg wil ik nog bewandelen, heb ik nog te gaan? Wat wil ik nog meemaken? Welke actieve (sociale, maatschappelijke..) bijdrage hoop ik nog te kunnen leveren?
Voor de toekomst werd ook nog aan volgende thema's gedacht:
Erkend worden:wat doet chronisch ziek zijn met mijn relaties?mijn sociale contacten?Hoe belangrijk is erkend en bevestigd worden?
Hoe belangrijk zijn stilte en bezinning,levensbeschouwing, levenswijsheid, spiritualiteit en religie?Welke bronnen helpen me in het verwerkingsproces van mijn ziek zijn?
Ik ben zo blij met deze evolutie binnen ziekenzorg en kan me in deze bevraging helemaal vinden. Ik voel dat deze werkgroep voor mij een hulpbron is om met deze thema's bezig te zijn en wil ze dus ook graag met jullie delen.
Verbonden groet
Ies
De vorige bijeenkomst was zo interessant m.b.t. zingeving en chronische pijn/chronisch patiënt zijn dat ik dit graag wil delen.
Eerst en vooral kwam een doctoraatsstudie van Jessie Dezutter aan bod waaruit blijkt dat zieken met een zingevingssyteem, religieus of humaan, een extra bron hebben om hun pijn, ziekte te herkaderen. Ziekte en pijn worden gezien als een uitdaging om aan de persoonlijkheid te werken of als onderdeel van een goddelijk plan of om prioriteiten in het leven te verzetten.
Ik kon me hierin wel herkennen. Ik vraag niet om chronisch pijnpatiënte te zijn maar ik ben hierdoor in contact gekomen met een veerkracht en weerbaarheid die ik anders niet had leren kennen. Ik kan meer genieten van kleine dingen en het materiële schuift meer en meer naar de achtergrond: accent op zijn : wie ben ik i.p.v. hebben: het materiële ,bezit, status.
Ik vind het een positieve evolutie dat er studies gebeuren die de situatie en kwaliteit van chronische patiënten als onderwerp nemen. N.a.v .deze studie is er budget vrijgekomen om over een langere periode, het impact van zingevingsysteem, religie te onderzoeken op verschillende momenten in het leven van een chronische pijnpatiënt. Binnen de klinische en medische wereld heeft dit ook het impact dat men binnen anamneses oog dient te hebben voor de existentiële vragen om te kijken welke bronnen eventueel ingezet kunnen worden in de therapie.
Ook kwam ter sprake dat het weekend 'kracht in kwetsbaarheid' georganiseerd vanuit Ariadne bevestigd heeft dat jonge (-65j) chronisch zieken nood hebben aan uitwisseling van ervaringen en verwerkingsproces.
Vragen die aan bod kwamen
-wat doet mijn ziekte met mij? Wat doe ik met mijn ziekte? Welke weg heb ik al afgelegd? Waar zit ik nu op mijn curve? Wat hoop ik voor de toekomst?
-welke wijsheid en leerpunten heb ik al verworven? Welke levensbeschouwelijke, innerlijke en geestelijke of spirituele bronnen helpen me? Humane en religieuze?
-welke weg wil ik nog bewandelen, heb ik nog te gaan? Wat wil ik nog meemaken? Welke actieve (sociale, maatschappelijke..) bijdrage hoop ik nog te kunnen leveren?
Voor de toekomst werd ook nog aan volgende thema's gedacht:
Erkend worden:wat doet chronisch ziek zijn met mijn relaties?mijn sociale contacten?Hoe belangrijk is erkend en bevestigd worden?
Hoe belangrijk zijn stilte en bezinning,levensbeschouwing, levenswijsheid, spiritualiteit en religie?Welke bronnen helpen me in het verwerkingsproces van mijn ziek zijn?
Ik ben zo blij met deze evolutie binnen ziekenzorg en kan me in deze bevraging helemaal vinden. Ik voel dat deze werkgroep voor mij een hulpbron is om met deze thema's bezig te zijn en wil ze dus ook graag met jullie delen.
Verbonden groet
Ies
maandag 22 april 2013
Uitdaging gezocht ?!
Ik zit de laatste weken in een stemming waarin zinnen als 'ik lijd aan het leven' - 'het leven verdragen'- ' de saaiheid van het invalide leven' de boventoon voeren.
Ik wil me ertegen verzetten maar de ontevredenheid met mijn huidige manier van in het leven staan overheerst.
Ik heb een zeer gezonde levensstijl die vruchten afwerpt naar fysieke stabilisatie: regelmatig leven, gedoseerd actief zijn, gezonde voeding en supplementen, alle 14d kiné en 3 keer per week revalidatiefitness en mijn vaste medicatie.De pijn is doenbaar maar oh wat vind ik mijn leven saai...
Ik wil geen klaagzang neerschrijven maar kan niet anders dan dit vaststellen.Het nadeel van zo gezond leven is dat een keer dit ritme doorbreken direct fysieke gevolgen heeft. Mijn lichaam heeft die regelmaat en rust nodig maar mijn geest wil uitbreken.
Vandaar uitdaging gezocht ?
Mijn vrijwilligerswerk speelt zich allemaal af binnen de zorg en dat is betekenisvol maar voelt ' oh zo braaf'....Ik mis kicks :-)
Dat het de laatste weken sterker een rol speelt, heeft met de nieuwe job van mijn partner te maken. Ik sta helemaal achter deze job maar het contrast tussen onze levens is wel zeer opvallend. Ik lees mee, denk mee maar het blijft niet mijn job :-)
Ik leef mee maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik me ook afgunstig voel . Op dit gevoel ben ik niet fier maar dit is wel de realiteit.
Hoe verzoen ik mij met mijn beperkingen en ga ik toch tenvolle aan de slag met mogelijkheden en talenten??Dit blijft mijn rode draad in dit leven en ik blijf ermee worstelen.
Door ervaring weet ik dat dit depressief gevoel overgaat maar ik blijf het zwaar vinden om te verdragen. Ik heb vertrouwen dat er wel weer iets op mijn pad komt maar dan zal ik doorheen deze periode moeten en deze gevoelens in alle kleinheid en eerlijkheid onder ogen moeten zien.
Ik leef met vertrouwen anders zou ik gans afglijden bij deze gevoelens en daar kan ik dankbaar voor zijn.
Leven met vallen en opstaan, saaiheid verdragen, delen waar ik mee zit want in isolement worden deze gevoelens alleen nog groter.
(verveelde, ampetante, trieste,...) groet,
Ies
Ik wil me ertegen verzetten maar de ontevredenheid met mijn huidige manier van in het leven staan overheerst.
Ik heb een zeer gezonde levensstijl die vruchten afwerpt naar fysieke stabilisatie: regelmatig leven, gedoseerd actief zijn, gezonde voeding en supplementen, alle 14d kiné en 3 keer per week revalidatiefitness en mijn vaste medicatie.De pijn is doenbaar maar oh wat vind ik mijn leven saai...
Ik wil geen klaagzang neerschrijven maar kan niet anders dan dit vaststellen.Het nadeel van zo gezond leven is dat een keer dit ritme doorbreken direct fysieke gevolgen heeft. Mijn lichaam heeft die regelmaat en rust nodig maar mijn geest wil uitbreken.
Vandaar uitdaging gezocht ?
Mijn vrijwilligerswerk speelt zich allemaal af binnen de zorg en dat is betekenisvol maar voelt ' oh zo braaf'....Ik mis kicks :-)
Dat het de laatste weken sterker een rol speelt, heeft met de nieuwe job van mijn partner te maken. Ik sta helemaal achter deze job maar het contrast tussen onze levens is wel zeer opvallend. Ik lees mee, denk mee maar het blijft niet mijn job :-)
Ik leef mee maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik me ook afgunstig voel . Op dit gevoel ben ik niet fier maar dit is wel de realiteit.
Hoe verzoen ik mij met mijn beperkingen en ga ik toch tenvolle aan de slag met mogelijkheden en talenten??Dit blijft mijn rode draad in dit leven en ik blijf ermee worstelen.
Door ervaring weet ik dat dit depressief gevoel overgaat maar ik blijf het zwaar vinden om te verdragen. Ik heb vertrouwen dat er wel weer iets op mijn pad komt maar dan zal ik doorheen deze periode moeten en deze gevoelens in alle kleinheid en eerlijkheid onder ogen moeten zien.
Ik leef met vertrouwen anders zou ik gans afglijden bij deze gevoelens en daar kan ik dankbaar voor zijn.
Leven met vallen en opstaan, saaiheid verdragen, delen waar ik mee zit want in isolement worden deze gevoelens alleen nog groter.
(verveelde, ampetante, trieste,...) groet,
Ies
vrijdag 8 februari 2013
ZINGEVING
hallo,
in mijn vrijwilligerswerk binnen ziekenzorg hoorde ik over een werkgroep zingeving en ik vroeg me af hoe breed (of eng) dit gezien wordt. De C van CM staat voor Christelijk maar ik kreeg de indruk dat men toch verder dan de C wou kijken.
Het thema zingeving speelt zeker ook in mijn leven. Hoe zin geven aan chronisch ziek zijn ? Welke betekenis heeft mijn leven als ik niet meer meedraai in deze op prestatie gerichte maatschappij? Wat is mijn identiteit. Ik ben niet langer werknemer, collega, teamspeler maar invalide.
Ik heb de eerste jaren vele dagen gekend dat ik niet wist waarom ik uit mijn bed zou komen. Ik werd nergens verwacht , ik had geen geplande daginvulling en een dag leek eindeloos te duren. Lezen, film kijken kon me niet meer afleiden, sociale contacten zocht ik op zulke momenten niet op en met veel inspanning was ik gewassen en aangekleed als mijn partner thuis kwam.
Ik vergelijk de weg die ik heb afgelegd met een rouwproces. Het heeft tijd en aandacht gevraagd om een nieuwe identiteit te vinden en me hiermee te verzoenen (is niet berusten hè. Ik heb er rust in maar ik berust niet :-) )
De psychische pijn woog met momenten even zwaar dan de fysieke. Ik kon duidelijk meer fysieke pijn verdragen op dagen dat 'ik er wel zin in had '.
Via mijn vrijwilligerswerk heb ik terug zin leren ontdekken en kunnen ervaren dat je geen betaald werk moet doen om voldoening te vinden.
Binnen mijn beperkingen kan ik iets betekenen voor anderen. Ik sta bewuster en steviger in het leven. Ik ben vele franjes kwijt maar benader anderen van mens tot mens, hart tot hart zonder vanuit een rol te handelen.
De rouw om verlies van gezondheid is dikwijls een verborgen rouw en dat maakt het zo moeilijk. Mensen zien niet altijd dat je pijn hebt, je niet goed voelt en je krijgt te maken met soms domme opmerkingen die kwetsend zijn. Je kan de reactie van anderen niet veranderen maar wel de eigen instelling tegenover die reacties en dat vraagt tijd.
Je kan je pas richten op herstel als je je verlies onder ogen ziet en aanvaard ipv je te verzetten en veroordelen (vooroordelen).
Ik heb dus laten weten dat ik interesse heb om mee te denken in die werkgroep zingeving. Ik wil ons( chronisch zieken ) een stem geven in deze uitbouw. Ik heb ervaren (en soms nog ) door welke dalen en diepten de zoektocht naar zingeving kan gaan. Dat proces vergelijk ik dus met rouwen en die boodschap zou ik daar graag overbrengen.
Ik heb geen keuze in het chronisch ziek zijn maar wel in hoe ik hiermee omga en daarin is net die zingeving te ontdekken, ontplooien.
Tot later en alle reacties zijn welkom,
Ies
in mijn vrijwilligerswerk binnen ziekenzorg hoorde ik over een werkgroep zingeving en ik vroeg me af hoe breed (of eng) dit gezien wordt. De C van CM staat voor Christelijk maar ik kreeg de indruk dat men toch verder dan de C wou kijken.
Het thema zingeving speelt zeker ook in mijn leven. Hoe zin geven aan chronisch ziek zijn ? Welke betekenis heeft mijn leven als ik niet meer meedraai in deze op prestatie gerichte maatschappij? Wat is mijn identiteit. Ik ben niet langer werknemer, collega, teamspeler maar invalide.
Ik heb de eerste jaren vele dagen gekend dat ik niet wist waarom ik uit mijn bed zou komen. Ik werd nergens verwacht , ik had geen geplande daginvulling en een dag leek eindeloos te duren. Lezen, film kijken kon me niet meer afleiden, sociale contacten zocht ik op zulke momenten niet op en met veel inspanning was ik gewassen en aangekleed als mijn partner thuis kwam.
Ik vergelijk de weg die ik heb afgelegd met een rouwproces. Het heeft tijd en aandacht gevraagd om een nieuwe identiteit te vinden en me hiermee te verzoenen (is niet berusten hè. Ik heb er rust in maar ik berust niet :-) )
De psychische pijn woog met momenten even zwaar dan de fysieke. Ik kon duidelijk meer fysieke pijn verdragen op dagen dat 'ik er wel zin in had '.
Via mijn vrijwilligerswerk heb ik terug zin leren ontdekken en kunnen ervaren dat je geen betaald werk moet doen om voldoening te vinden.
Binnen mijn beperkingen kan ik iets betekenen voor anderen. Ik sta bewuster en steviger in het leven. Ik ben vele franjes kwijt maar benader anderen van mens tot mens, hart tot hart zonder vanuit een rol te handelen.
De rouw om verlies van gezondheid is dikwijls een verborgen rouw en dat maakt het zo moeilijk. Mensen zien niet altijd dat je pijn hebt, je niet goed voelt en je krijgt te maken met soms domme opmerkingen die kwetsend zijn. Je kan de reactie van anderen niet veranderen maar wel de eigen instelling tegenover die reacties en dat vraagt tijd.
Je kan je pas richten op herstel als je je verlies onder ogen ziet en aanvaard ipv je te verzetten en veroordelen (vooroordelen).
Ik heb dus laten weten dat ik interesse heb om mee te denken in die werkgroep zingeving. Ik wil ons( chronisch zieken ) een stem geven in deze uitbouw. Ik heb ervaren (en soms nog ) door welke dalen en diepten de zoektocht naar zingeving kan gaan. Dat proces vergelijk ik dus met rouwen en die boodschap zou ik daar graag overbrengen.
Ik heb geen keuze in het chronisch ziek zijn maar wel in hoe ik hiermee omga en daarin is net die zingeving te ontdekken, ontplooien.
Tot later en alle reacties zijn welkom,
Ies
dinsdag 15 januari 2013
Ariadne
het nieuwe jaar brengt ook een nieuwe Ariadne brochure...Ik weet niet of deze bij jullie gekend is maar de Christelijke Mutualiteit heeft een aanbod voor langdurige zieke mensen jonger dan 65 .
Ik gebruik nu dit blog om deze werking wat publiciteit te geven.De samenkomsten staan open voor leden CM maar ook voor niet leden en de brochure kan je in ieder CMkantoor halen.Ook al volg je niets, het kan interessant zijn om te weten wat er voor langdurig zieken 'op de markt is'.
Je kan cursussen volgen vb eutonie, verborgen kunstenaar, verborgen fotograaf,tai chi,levensfilosofie enz...Cursussen zijn meerdere weken na elkaar op dezelfde dag - uur en plaats
Er infosessies,deze zijn éénmalig vb CVS, kopen en verkopen op internet,kruiden,mandala tekenen,slapeloosheid,facebook, hooggevoeligheid, van invaliditeit naar pensioen....Dus zeer verscheiden thema's.
Er is lotgenotencontact : creatieve samenkomsten vb paasdecoraties,vilten maar ook aquajogging en bezoek kringloopwinkel.
En dan zijn er nog nationale cursussen met overnachting vb eutonie, van harte leven en ook kracht in kwetsbaarheid.
Ik werd direct geraakt door deze laatste omschrijving 'kracht in kwetsbaarheid'.
Dit is wat ik iedereen met pijn en beperkingen toewens;weerbaarheid , veerkracht, krachtbronnen die het leven dat soms zwaar valt, draaglijk maken en nieuwe accenten geven.
Als ik kijk naar hoe ik dit blog gestart ben, dan ging het mij vooral daarom en ik merk dat dit een zoektocht in mijn leven blijft.
Hoe kan ik met mijn beperkingen in mijn volle kracht in het leven staan.Af en toe word ik teruggeplooid door pijn en tegenslagen maar altijd krabbel ik terug recht en kies om verder te gaan en er iets van te maken.
Mijn lichaam heeft me geleerd te luisteren naar wat de essentie is en het noodgedwongen fysiek stilvallen, heeft me met mezelf geconfronteerd en me doen groeien. Ik weet dat moeilijke dagen ook weer overgaan,. Dat vertrouwen is er en ook al tel ik de minuten soms af, het gaat over, niets blijft even zwaar, erg op korte of langere termijn .Dat heeft de ervaring me geleerd en helpt verdragen.
Ik wens jullie voor 2013 dus vooral vertrouwen in jullie veerkracht en kracht in kwetsbaarheid
Lieve groet,
Ies
Je kan de Ariadnebrochure opvragen bij ariadne.limburg@cm.be
Ik gebruik nu dit blog om deze werking wat publiciteit te geven.De samenkomsten staan open voor leden CM maar ook voor niet leden en de brochure kan je in ieder CMkantoor halen.Ook al volg je niets, het kan interessant zijn om te weten wat er voor langdurig zieken 'op de markt is'.
Je kan cursussen volgen vb eutonie, verborgen kunstenaar, verborgen fotograaf,tai chi,levensfilosofie enz...Cursussen zijn meerdere weken na elkaar op dezelfde dag - uur en plaats
Er infosessies,deze zijn éénmalig vb CVS, kopen en verkopen op internet,kruiden,mandala tekenen,slapeloosheid,facebook, hooggevoeligheid, van invaliditeit naar pensioen....Dus zeer verscheiden thema's.
Er is lotgenotencontact : creatieve samenkomsten vb paasdecoraties,vilten maar ook aquajogging en bezoek kringloopwinkel.
En dan zijn er nog nationale cursussen met overnachting vb eutonie, van harte leven en ook kracht in kwetsbaarheid.
Ik werd direct geraakt door deze laatste omschrijving 'kracht in kwetsbaarheid'.
Dit is wat ik iedereen met pijn en beperkingen toewens;weerbaarheid , veerkracht, krachtbronnen die het leven dat soms zwaar valt, draaglijk maken en nieuwe accenten geven.
Als ik kijk naar hoe ik dit blog gestart ben, dan ging het mij vooral daarom en ik merk dat dit een zoektocht in mijn leven blijft.
Hoe kan ik met mijn beperkingen in mijn volle kracht in het leven staan.Af en toe word ik teruggeplooid door pijn en tegenslagen maar altijd krabbel ik terug recht en kies om verder te gaan en er iets van te maken.
Mijn lichaam heeft me geleerd te luisteren naar wat de essentie is en het noodgedwongen fysiek stilvallen, heeft me met mezelf geconfronteerd en me doen groeien. Ik weet dat moeilijke dagen ook weer overgaan,. Dat vertrouwen is er en ook al tel ik de minuten soms af, het gaat over, niets blijft even zwaar, erg op korte of langere termijn .Dat heeft de ervaring me geleerd en helpt verdragen.
Ik wens jullie voor 2013 dus vooral vertrouwen in jullie veerkracht en kracht in kwetsbaarheid
Lieve groet,
Ies
Je kan de Ariadnebrochure opvragen bij ariadne.limburg@cm.be
Abonneren op:
Posts (Atom)