Ontroering

Naar aanleiding van Kerstmis bezoek ik een aantal mensen vanuit ziekenzorg en overhandig hen een presentje(keukenhanddoeken).Het is de eerste keer dat ik me hiervoor engageer en ik ervaar direct dat het niet om het presentje gaat. Het belangrijkste is dat ik 'present' ben om er als mens te zijn ,niet met mijn verhaal maar om naar het hunne te luisteren.
Ik ben ontroerd door de hartelijkheid waarmee ik onthaald word. En dan krijg ik een onverwacht cadeau.Een mevrouw vertelt me hoe ze haar hersenbloeding (okt 2010)als een geschenk kan zien. Ze is nog éénzijdig verlamd, erg moe maar staat sinds ze geconfronteerd werd met beperkingen anders in het leven.Ik herken veel dingen in haar verhaal ..vb geniet nu bewuster van kleine dingen, heeft een eerlijker contact met haar omgeving en durft meer voor zichzelf kiezen, heeft meer begrip gekregen tov anderen die lijden,voelt dat er 'meer' is waaruit ze de kracht kan halen om negatieve gevoelens om te buigen.
De verlamming zorgde voor het opmaken van een soort balans zowel naar relaties toe als doelen in haar  leven. Hoe kan ik ondanks tegenslag en afhankelijkheid  mezelf als mens ontplooien. Niet meer meekunnen in de race van werken gaan, presteren geeft ruimte om andere bronnen te ontdekken.
Ik kon direct aanvoelen wat deze mevrouw bedoelde en vond de puurheid van het contact een geschenk.We hadden elkaar nooit gezien en toch was er veel herkenning en dankbaarheid om deze ontmoeting.Ik heb afgesproken dat ik ,los van ziekenzorg, maandelijks op bezoek zal komen.

Zonder mijn beperkingen was ik nog steeds werkende en had ik geen idee van de kracht en dankbaarheid die ik ervaar door me op vrijwillige basis te engageren.
Er zijn deuren dicht gegaan maar de nieuwe deuren geven voldoening op een diep menselijk niveau. Op de palliatieve afdeling,in mijn contacten via ziekenzorg of pijnvereniging kom ik dichter bij wie ik echt ben, zonder franjes of prestatiedrang. Dit zien helpt om moeilijke dagen te overbruggen.Net door mijn invaliditeit kom ik bij andere zingeving en doelen.
Dit stemt me dankbaar, ontroert en helpt lijden dragen. Net als die mevrouw ben ik via ziekte bij andere krachtbronnen gekomen die me meer en beter mens doen voelen.Ik kan niet genezen van mijn reuma en vervroegde slijtage maar ik kan wel 'helen' .
Vertrouwen hebben in het leven en de liefde-geloven dat ik de kracht zal hebben om te dragen wat op mijn weg komt- daar wil ik voor kiezen !Oefenen in levenskunst doorheen pijn en beperkingen.

Onderstaande tekst van Catharina Visser vind ik zeer herkenbaar en sterk.

Is er een kracht die geneest/heelt ?
Als wij op  de bodem van ons kunnen zijn.
Als wij pijn hebben, ziek zijn,
of eenzaam door de dagen gaan:
is er een kracht die ons doet opstaan?

Kom mij niet aan met mooie woorden.
Zeg niet dat lijden een zin heeft ,een doel!
Als de afgrond zich opent en nergens houvast is.
Troost mij dan niet met andermans pijn.
Kom mij niet aan met de schoonheid van de zon.

Maar waak met mij in de grot van de smart.
Begrijp ten volle de omvang van mijn klacht.
Kleineer mij niet, laat mij mijn waardigheid.
Wie weet...in de nacht tussen jou en mij
roert zich een kracht die geneest/heelt

Het is wat het is.

Ik merk dat er interesse is in het thema want het blog is al een 60 keer gelezen maar blijkbaar is er een drempel om te reageren of onvoldoende uitnodiging?
Schrikt het aanmaken van een google account af?Zou het makkelijker zijn als ik een emailadres geef om op te reageren? Ik kan  dan eventueel op het blog bedenkingen, ervaringen e.a. teruggeven.
Wie wil,  mag altijd reageren op ies.1@hotmail.com en dan krijg je zeker reactie.Om het verbindende van het blog te laten groeien is dit misschien een goede tussenstap??

Vandaag heb ik een mindere dag.Bij het wakker worden een zeurende pijn , weinig energie en geen zin om uit bed te komen. Ik probeer dan het negatieve gevoel om te buigen  door 10 dingen te benoemen waarvoor ik dankbaar ben. Ik kom  aan 10 maar een 'gezond lichaam' zit er niet tussen.Wat is het soms moeilijk om te zien wat ik wel heb en me niet blind te staren op wat er niet is.
Waarom lijkt wat er wel is vanzelfsprekend en wat er niet is, iets wat me 'afgepakt' is- alsof gezond zijn een recht is ,iets wat ik kan opeisen. De realiteit maakt duidelijk dat het zo niet werkt.Ik ben me op zo'n moment  vooral bewust van wat niet goed functioneert. (dat ik vb in -en uitadem vind ik heel normaal  terwijl dit ook niet voor iedereen zo is.)

Ik  heb geleerd dit frustrerende gevoel  te verdragen en laat het bestaan.Alles gaat over, niets blijft even erg aanvoelen:daar trek ik me aan op !
Verzet ertegen is immers puur energieverlies dus 'het is wat het is '.
Makkelijker gezegd dan gedaan maar dat zullen jullie wel herkennen ...Iedere dag is een dag om hiermee te oefenen ;-)
Ik heb ook ervaren dat het belangrijk is dat ik op zo'n dagen, zin of geen zin,mezelf  1ding in de voormiddag en 1 ding in de namiddag opleg. Niets doen,in bed blijven  leidt zeker niet tot een beter gevoel.
Dat ding kan enkele blz lezen zijn, mijn zelfzorg vb voor een bepaald uur gewassen zijn , een telefoon doen of mail sturen...Het gaat dus over iets klein en soms heel dagdagelijks als mezelf wassen.
Me opsluiten in dat negatieve gevoel heeft nog nooit geholpen ook al durf ik me daar soms aan overgeven ....
Ook  dan is het wat het is tot ik wel de stap tot enige activiteit/contact  zet.Door daar niet te hard over te oordelen,mezelf op zo'n dagen ook graag te zien (dit stukje  hoort ook  bij mij) kom ik terug 'boven water'. De pijn wordt niet minder door die activiteit maar mentaal doet het me goed om 'iets' te doen, betekenen en het leidt af van het gefixeerd zijn op de pijn of gepieker.
Ik heb het gevoel dat wij pijncliënten veerkrachtige mensen zijn.Telkens opnieuw kiezen we om het beste uit onszelf en de dag te halen. Dit gebeurt met vallen en opstaan en  de ene dag al makkelijker  dan de andere.
Dit is misschien een positievere manier om naar jezelf te kijken. We hebben de keuze hoe we ons t.o.v. onze pijn verhouden en hieruit put ik kracht en weerbaarheid.
lieve groet

Pijn als groeikans

Is pijn een uitnodiging om anders in het leven te gaan staan ?
 Kan pijn een soort richtingaanwijzer zijn naar wie we echt zijn?
Kan pijn,ziekte  ons helpen andere en bewustere  keuzes te maken?
 Kunnen we de mogelijkheden binnen onze beperkingen zien en hier kansen in herkennen?
Wil ons lichaam ons iets duidelijk maken?

 Ik wil het energievretende,frustrerende,verlammende effect van de pijn niet minimaliseren maar we zijn meer dan pijnpatiënt. We kunnen als mens groeien doorheen de pijn.
Het is een weg van angst,onzekerheid,onmacht en isolement naar bronnen van kracht en verbondenheid.

Met dit blog wil ik vooral die bronnen van kracht en verbondenheid samen met lotgenoten verkennen.

 In mijn zoektocht naar zin en betekenis heb ik vorig jaar de internetopleiding 'Coaching en counseling existentieel welzijn gevolgd.De schatten die ik daar vergaard heb, wil ik graag met jullie delen http://existentieelwelzijn.be/

 Pijn raakt ons als mens in al onze bestaansdimensies:fysiek,sociaal,psychisch en spiritueel. Ik zou graag samen met jullie op zoek gaan hoe pijn in de verschillende dimensies ons leven beinvloedt.
Wat kan op fysiek,sociaal,psychisch en spiriteel niveau  bijdragen tot meer welzijn.We kunnen  hierin leren van elkaar en zo ons welzijn verhogen.In een eerste bijdrage heb ik die dimensies belicht.


Vragen die mij geholpen hebben om liefdevoller in het leven te staan en met mijn pijn om te gaan  i.p.v. me slachtoffer te voelen zijn o.a.:
 -wat helpt mij om mijn pijn te verdragen(en ik heb het niet over  noodzakelijke pijnstillers of behandelingen)
-waar haal ik de kracht vandaan om als het 'op' lijkt ,toch door te gaan.
-wie of wat inspireert mij op moeilijke momenten
 -verlies van gezondheid vraagt rouwtijd:hoe geef ik mezelf die ruimte .......

 Op deze manier omgaan met 'wat mijn lijf me duidelijk maakt' heeft mij geholpen  om de mogelijkheden binnen de beperkingen te zien en te ervaren. Ik kan stellen dat ik meer en beter mens geworden ben ondanks/dankzij de pijn.

Aarzel niet om te reageren. In verbinding met elkaar kunnen we elkaars welzijn positief beïnvloeden,daar ben ik van ovetuigd en wil ik graag aan meewerken .

Ik ben een 51 j gehuwde vrouw en sta sinds 2006 op invaliditeit.Ik heb op 17j leukemie gehad dus ben al jong geconfronteerd met sterfelijkheid en gezondheidsproblemen.Ik ben 23 j actief geweest als psychiatrisch verpleegkundige maar rugoperaties en reuma leidden tot invaliditeit.

 Ik ben nu 6h per week vrijwilligster op een palliatieve afdeling en sinds kort bestuurslid van de vereniging van mensen met chronische pijn en belangenbehartiging chronische patiënten.

Ik hoop samen met jullie van dit blog een soort lichtpunt te maken waarin we herkenning,steun en kracht vinden bij elkaar.

Welzijn als pijnpatient :welke rol speelt pijn in de vier dimensies van bestaan

Ik schets hoe leven met pijn op fysiek,sociaal,psychisch en spiritueel niveau invloed heeft.
Dit stukje is een deel theorie maar met reflectie naar het leven met pijn,ziekte,beperkingen.
Hoe gaan we als pijnpatiënt(e) om met spanningen in de verschillende dimensies?Hoe vinden we een evenwicht zonder onder- of overinvestering in 1 dimensie.

Fysieke dimensie:op dit niveau zijn veiligheid,comfort,genot,gezondheid en uiterlijke schoonheid belangrijke waarden.

Alles wat je met de werkwoorden 'hebben' 'kunnen' en 'doen' uitdrukt valt onder deze dimensie.

Als pijnpatiënt is de bezorgdheid om de gezondheid, de materiële gevolgen van de ziekte, het minder fysiek aankunnen vb sporten,huishoudelijke taken ,uit  gaan ... te situeren in deze dimensie.
Invloed van pijn op je uiterlijk:getekend door de pijn door het leven gaan, soms duidelijk zichtbare letsels. Minder kunnen genieten omdat de pijn overheerst.
Medicatie inname en eventuele bijwerkingen passen ook in deze dimensie.
Je kan hier zelf aanvullingen doen m.b.t. deze dimensie in jouw leven.

Socale dimensie::hier ligt het accent op de relaties met andere mensen,je plaats in de samenleving,functie...
Je sociale rol:ik ben dochter,moeder,werkloos,invalide,getrouwd,alleenstaand,zus..
Erkenning,vriendschap,ergens bijhoren,verantwoordelijkheid maar ook schaamte,schuldgevoelens,veroordeling,verwerping..vallen hieronder.

De werkwoorden 'moeten' 'verwachten'en 'verplicht'zijn maar ook 'zich verbonden voelen met anderen'hebben betrekking op deze dimensie.

Door pijn verandert je sociale leven en je relaties met anderen. Pijn kan lijden tot isolement.Verlies van  werk om gezondheidsredenen zorgt dat een deel van je ideniteit en sociale leven wegvalt.
Niet meer moeten gaan werken als het geen keuze is, is moeilijk uit te leggen aan wie dit niet meemaakt maar is een rouwproces.
Schuldgevoelens,schaamte omwille van het afhaken omwille van pijn vb niet naar familiebijeenkomst,schoolfeest.. horen hier ook thuis.

Verbondenheid zou in contact met lotgenoten  een kracht kunnen zijn om in deze dimensie meer evenwicht te vinden.Deze blog valt voor mij ook in deze dimensie.Ik zoek een manier om deze dimensie nieuwe invulling te geven door contact met lotgenoten.
Ook hier kan ieder voor zichzelf invullen hoe met pijn leven deze dimensie beïnvloedt.

Psychische dimensie:hier gaat het over karaktereigenschappen,intellectuele vermogens en opvattingen over zichzelf. Bronnen van vreugde zijn het ontplooien van je talenten en persoonlijke groei.

De werkwoorden 'verlangen' en 'willen' zijn belangrijk in deze dimensie,vooral in de betekenis van vrije keuze in  het doen en laten.

Pijn had in mijn leven mijn verlangen lam gelegd. Ik durfde niet meer veel willen want de angst voor teleurstelling dat ik door pijn of beperking zou moeten afhaken, had de overhand.
Ik was uit het oog verloren dat ik ondanks de pijn wel nog een keuze had hoe ik me t.o.v. die pijn kan verhouden.Blijf ik slachtoffer(arme ik,ik heb toch al genoeg meegemaakt) of kies ik om verantwoordelijkeid op te nemen voor wat nog wel mogelijk is. De psychische pijn was soms erger dan de fysieke pijn omdat ik mijn bronnen van vreugde niet meer kon zien.
Bron van vreugde is voor mij vb genieten van boeken waarin ik mezelf herken, het volgen van de opleiding, het nadenken over dit blog en dingen uitschrijven,dromen over reizen die ik nog wil doen en kijken naar foto's van reizen die ik al heb kunnen doen ....
Hoe is dit in jouw leven?

Spirituele dimensie:dit betreft zelfoverstijgende idealen,een ruimer systeem van zingeving,geloof,geestelijke waarden,vinden van zin en betekenis.Dreigingen in deze dimensie zijn futiliteit,zinloosheid,het kwade.

Werkwoorden van deze dimensie zijn 'mogen' en 'ontvangen'.In deze dimensie telt men zijn zegeningen,heeft men oog en aandacht voor het goede,het schone en het ware.

Ik ben vanuit een gevoel van zinloosheid,zoekend naar de betekenis van mijn pijn de opleiding existentieel welzijn gaan volgen. Ik stelde vast dat ik door mijn pijn meer aandacht heb voor wat goed ,schoon en waar is.
Deze dimensie heeft net door mijn confrontatie met de fysieke en psychische pijn (de pijn van het zijn)meer aandacht gekregen en maakt me tot meer en beter mens.

Ik ben dankbaar voor goede dagen, vind deze niet vanzelfsprekend. Ik heb meer oog en aandacht gekregen voor noden van anderen en sta dienstbaarder in het leven. Ik ervaar de voldoening van 'onbetaald' iets doen . Ik ontvang hier dankbaarheid voor vb palliatieve afdeling.Ik heb meer oog voor de schoonheid van de natuur . Ik vind de zorg en aandacht die ik van  anderen krijg niet vanzelfsprekend. Ik sta eerlijker in het leven en  hoef minder compromissen te sluiten omdat ik niet geknecht ben aan een werknemer.....

Ik ervaar dat ik in het diepste van mijn ellende gedragen word door 'iets' dat me kracht en hoop geeft. Ik kan dat moeilijk verwoorden maar misschien herken je dit? Dat gevoel geeft me het vertrouwen dat ik alles op mijn weg aankan en psychisch geeft me dit veel veerkracht.
Hoe kunnen jullie deze dimensie in julie leven herkennen?

Het zou fijn zijn als we hierover konden uitwisselen en  mogen ontvangen van elkaar .